Met bronwater uit flesjes lessen we onze dorst.
Watertjes
in overvloed.
Het een nog puurder en zuiverder dan het andere.
Maar dat zoek ik
niet......
Ik zoek iets dat mijn innerlijke dorst kan lessen.
Dorst van de
ziel.
Een diepe dorst die zich aandient als onrust, een akelige leegte van
binnen, een onvervuld verlangen.
Wie Jezus ontmoet, ontdekt de bron die nooit
opdroogt.
Misschien is die bron in de loop van de tijd wel overwoekerd
geraakt door altijd maar bezig te zijn, onder zand bedolven door je leven door
anderen te laten bepalen, verzilt door voortdurend gemekker en gezeur, afgedekt
door een negatieve kijk op jezelf.
Maar weet, de bron is er wél, in jou, een
bron die bruist van leven, een goddelijke bron.
(naar: Preken en bidden in het Matteüsjaar)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten