Het enige menselijk bouwsel dat ruimtevaarders op aarde
konden waarnemen was de Chinese muur, gebouwd om de barbaren buiten het
keizerrijk te houden. De muur dwars door Berlijn was tientallen jaren het
symbool van de koude oorlog. En de hoge muur tussen Israël en het Palestijnse
gebied duidt op kennelijke onoplosbaarheid van een lang slepend conflict.
Maar metselen we niet ook muren in de harten of in de
hoofden van onszelf, mensen van vlees en bloed? We weten van de vele oorlogen
In ‘Verweggistan’ tussen volkeren en naties en stammen en soms tussen
geloofsrichtingen. Maar ook kennen we muren tussen haves en have-nots, tussen
arm en rijk, tussen blank en gekleurd, tussen noord en zuid, ja soms tussen
jong en oud. Het komt heel dichtbij, als je een muur gaat ervaren in je
allerpersoonlijkste leven, als je een groeiende muur speurt tussen man en
vrouw, tussen ouders en kinderen of tussen vrienden en bekenden.
Hoe komen we daar weer vanaf, of dienen we ons er maar
bij neer te leggen, zoals de Chinese muur er nog altijd staat na eeuwen? Een
muur is ter verdediging, omdat iemand zich angstig voelt, bedreigd misschien.
Beter dan je er bij neer te leggen kun je proberen, en blijven proberen aan te
tonen dat je niet wilt bedreigen, ook zelf kwetsbaar te zijn.
Hebben we in de Argentijnse paus Franciscus niet een
opmerkelijk voorbeeld, van een man die met uitgestoken handen, zelf ook
kwetsbaar op mensen afgaat, zonder machtsmiddelen muren tracht te slechten. Met
een open hart en een open geest, zoals zijn naamgever Sint Franciscus, die in
zijn tijd het vertrouwen van de sultan won.
+ Frans Wiertz, bisschop van Roermond
Geen opmerkingen:
Een reactie posten